Soms heb je gewoon geluk: vandaag was zo’n dag! In elk boek en op elke site is te lezen dat je het Mkhaya Game Reserve uitsluitend kunt bezoeken als je van tevoren geboekt hebt en dat je er niet met je eigen auto in mag…… Je wordt dan of om 10 uur ’s ochtends of 4 uur ’s middags opgepikt aan de kant van de weg. Met ons spontane reisgedrag is dat lastig te combineren, dus wagen we de gok en staan we om 9:45 keurig langs de kant van de weg….. Wie weet, kunnen we een van de 3 wildparken toch meepakken en zien waar wijlen Prins Bernhard het belastinggeld van mijn opa/oma/pap en mam aan heeft gespendeerd? Na amicaal overleg met de driver en radiocontact met de receptie mogen we met Ivy hem volgen naar de ingang; spannend!!!!! De rit voert ons door een semi-droge rivierbedding en over een heuvelachtige, zeer hobbelige gravel road; dit belooft wat!

[photogrid ids=”1651,1652,1654,1655″ captions=”no” columns=”four” fullwidth=”no” ]

Net als Ndumo GR en Thembe GR zijn de wegen hier smalle paden die alleen met een 4×4 te berijden zijn. Dit maakt voor mij dat ik echt het gevoel heb dat ik op bezoek ben in het wild. En wat een mazzel, we hebben het elektrische hek nog niet achter de Landrover dicht gedaan of we zien al 4 witte neushoorns! 2 vrouwtjes en 2 jongeren. De camera’s klikken, want het blijft bijzonder om te zien; die enorme lijven die verbazingwekkend soepel bewegen. Na een tijdje vervolgen we onze weg en stoppen we bij een enorme stronthoop van 1 van de neushoorns waarin het krioelt van de dung beetles. Nog voor de guide zijn verhaal heeft kunnen, duikt een van de neushoorns op vanuit de bosjes; ze heeft flink de pas erin en loopt linea recta richting ons. Toch maar even een stukje doorrijden…….

Dat is het moment waarop ze gewacht heeft: ze zet in volle draf de achtervolging in! Ongelooflijk hoe snel (40 km/h) en hoe soepel ze zich beweegt! Ik heb echter weinig tijd om er van te genieten, want ik moet me stevig vast houden aan de railing om niet van mijn stoeltje af te flikkeren; dit is nu helemaal niet het moment….. De driver zigzagt over de stenige en modderige paden tussen de struiken door; telkens als we denken dat ze het heeft opgegeven, komt ze galopperend weer de hoek om en gaan we weer vol gas! Ik word (letterlijk en figuurlijk) heen en weer geslingerd; wat als de auto stil valt, oh jee wat waanzinnig, wat doet ze met de auto als ze ons inhaalt, is dit bedoeld om toeristen te entertainen? In het moment dat ik haar achter me hoor snuiven en haar voetstappen voel dreunen, denk ik: dit is het: het nieuwsberichtje over 2 Nederlandse toeristen zwaargewond door neushoorns flitst al – bij wijze van spreken – door mijn hoofd…. Wat een eeuwigheid lijkt, maar waarschijnlijk maar 10 minuten in werkelijkheid waren, gaat het pad omhoog en dat is duidelijk vermoeiender voor haar! De afstand tussen haar en de Landrover neemt voldoende toe, zodat we haar kunnen afschudden…. Pfff, neushoorns zijn geweldig, maar dit was toch iets teveel van het goede!!!!

[photogrid ids=”1630,1629,1628,1627″ captions=”no” columns=”four” fullwidth=”yes” ]

De rest van de dag – met een geweldige lunch en nog een middag drive – verloopt verder kalmpjes en we kunnen rustig genieten van de giraffen met hun geweldig lange wimpers, de zebra’s met een eigenwijze hoofden, de springerige impala’s. Met als toetje, een zwarte neushoorn langs de kant van de weg!!!! Die heb ik nog nooit eerder gezien en zeker met 3 witte neushoorns erom kun je mooi de verschillen zien! Wat een plaatje.