We rijden door het Kruger Park, want dat is nu eenmaal de kortste weg naar de grens met Botswana. Het is een flink stuk rijden en ik mag hier helaas niet harder dan 50, terwijl ik dit weer wel kan!! Vandaag mag ik dus helaas alleen op de asfaltweg rijden die het park van zuid naar noord doorkruist. Na de overnachting in het park in Pretoriuskop waar ik voornamelijk caravans om me heen moest gedogen, gaan we vroeg op pad naar Tsendze – een kleine basic campsite in het middenstuk van Kruger. We moeten flink door rijden, want anders zijn we niet voor half 7 binnen, maar voor die hyena die de weg over steekt voor me, maken we tijd!
Tijdens het rijden genieten Bert en Vera van mijn 100% verbeterde rijkwaliteiten na mijn spa treatment door de mannen van Produkta Trucks in Nelspruit. Gisteren geloofden ze nog niet dat ik weer harder dan 50 km/h kan rijden zonder een oorverdovend lawaai te veroorzaken. We praten al over onze lunch in Satara – iets groens voor hen waarschijnlijk en lekkere diesel voor mij – als ik het ineens heel benauwd krijg; alsof iemand mijn slangen dicht knijpt….mijn banden voelen zwaar aan…..HELP, wat gebeurt er met me??? Ik sputter en hap naar brandstof en ik hoor dat ook Bert en Vera bezorgd zijn. Ze zijn zo lief voor me! Ze denken dat een van de brandstoftanks weer vacuüm is getrokken. Wat moeten we doen? Het is nog een stuk rijden voor we veilig binnen een hek kunnen zijn en het is –regel 1 in een wildpark – absoluut verboden om uit je auto te stappen! Maar wat is dat ….? De bijrijdersdeur gaat langzaam een stukje open en tot mijn schrik zie ik een van Vera’s benen naar beneden steken…. Ze zal toch niet…? HO…. STOP!!!! Voordat ik het weet, staat Vera naast de auto en zet de hendels om, zodat ik diesel uit de andere tank krijg. GA NAAR BINNEN, VERA; ER ZIJN HIER LEEUWEN, OLIFANTEN, en weet ik wat voor enge beesten!!!!! Maar he, …. Ik krijg weer brandstof! Enigszins beduusd, maar superblij blaas ik op volle kracht mijn longen weer uit en rijden we weer!
Om in Tsendze te kunnen overnachten, moeten we eerst in een ander camp –Mopani-inchecken en na een heerlijke lunch rijden we stadig –sorry voor mijn Afrikaans – daarnaartoe. We komen steeds minder auto’s tegen; dit is duidelijk het minder toeristtische deel van Kruger. Ik krijg nog 2 keer zo’n benauwdheidsaanval, en Vera zorgt er iedere keer weer voor dat ik me weer beter voel door de hendels om te zetten. Ik wil zo snel mogelijk binnen de poort komen, want ik kan niet meer….. Nog maar 200 meter voor de afslag naar Mopani; we zijn er bijna! Maar oh nee; er steekt een kudde olifanten de weg over!! GA WEG, AAN DE KANT – ik denk niet dat ik het ga redden als ik moet stoppen…… Bert mindert vaart zodat we kunnen blijven rollen…… maar helaas…. op 2 meter van de auto voor ons moeten we toch echt stoppen; de olifanten blijven maar komen; dit is de grootste kudde die ik OOIT gezien heb, het lijken er wel honderd! Ik ben bekaf, ik kan niet meer, ik moet slapen…..
Na wat lijkt een eeuwigheid zijn alle olifanten en alle auto’s om ons heen weg en wat Bert en Vera ook proberen; ik wil wel, maar ik kan niet meer… Zelfs ook al opent Vera de tankdoppen opent, het helpt niks…. Wat moeten we doen? We kunnen hier toch niet blijven staan. Gelukkig hebben Vicky en Marius uit Zuid-Afrika hun auto naast me geparkeerd, zodat Bert en Vera in ieder geval een beetje beveiligd op de weg staan. Om ons heen rent er een kudde boze buffels voor ons de weg over en weer terug, staat er iets verder een groepje zebra’s – die grote katten kan ik niet zien, maar ja ze kunnen zomaar zich verschuilen achter die boom, of achter die, of achter die…??? Schiet op, doe iets Bert & Vera, zodat we in ieder geval veilig binnen een hek staan!!!
Er stoppen nog wat auto’s, en daar stappen stoere mannen uit. Jeetje, het moet niet gekker worden; nu gooien ze zelfs mijn koppie voorover!!! HIER??? DOE EFFE NORMAAL!!! Zien jullie buffels daar niet en die olifanten daar???? Mooi, mijn brandstofhandpomp lekt dus een beetje; fiks het! Draai die schroeven aan, doe iets, zodat we hier weg kunnen!!!! OMG, ik doe mijn best maar het lukt niet…. Ik heb het zo benauwd!!!! Een gealarmeerde ranger neemt Bert mee naar Mopani. Gelukkig zit Vera veilig in de auto van Vicky en Marius. Het duurt maar en het duurt maar…. Uiteindelijk blijkt dat we moeten wachten op de monteur die uit een andere campsite moet komen…. Om kwart over 6 is hij er dan eindelijk en ziet al direct dat hij dit niet kan repareren. Hij wil ons wel naar Mopani slepen!! Goede grap, zeker met dat Toyota-bakkie van jou??? Maar… terwijl de zon aan de horizon verdwijnt, krijgt hij mij toch in beweging en zie ik nog net een kudde buffels de weg overstuiven op de plek waar ik net stond. En dan…. Na bijna 3 uur rijden we de poort van Mopani binnen! We zijn voorlopig veilig en morgen komen de mannen van Produkta uit Nelspruit me weer heel maken – hebben ze beloofd! Nu…. Eerst slapen!
Ivy
Note van de redactie:
Na de vakantie van de reis die we al zonnebradend en lezend aan de stranden van Mozambique hebben doorgebracht, en waar dus niet veel spannends over te vertellen is, dacht Ivy vandaag dat zij een nieuw hoofdstuk aan ons avonturenboek van kon toevoegen.
Een nieuwe foto via Instagram: #neveradullmoment: angry #herdofelephants & #herdofbuffaloes 100 mtr in front!!!
