Vandaag is een spannende dag: we gaan de grens over met Mozambique via de Lomasha/ Namaacha grenspost en we gaan dus voor het eerst op onze reis ons Carnet gebruiken!
Eerst maar de eerste hobbel: veilig de dirt road vanaf Shewula Mountain Camp af zien te komen. Na het ontzagwekkende onweer van vannacht heeft de strakblauwe hemel en de stralende zon plaats gemaakt voor laaghangende mist met een zicht van enkele tientallen meters… Als we geen reservering in Maputo hadden, waren we hier zeker langer gebleven, want het is een fantastische plek met lieve mensen en een prachtige doelstelling! Tijdens de mooie route door de heuvels naar de grenspost nemen we afscheid van Swaziland; een land dat door veel toeristen slechts voor een dag wordt aangedaan op doorreis, maar waar wij met gemak 2 weken hebben genoten van de schoonheid van de natuur en de mensen!
Onze paspoorten zijn aan de Swazi-kant in een mum van tijd gestempeld, en “helpen” van de douanedame door het aanwijzen en het dicteren van wat er ingevuld moet worden op ons Carnet, staan we weer vlot buiten. 1 uitdaging volbracht, op naar de volgende; de douane aan de Mozambikaanse kant. Uiterlijk vrolijk gemutst lopen we het douanegebouw binnen; we zijn de enige die door de douane moeten, de rest is hier – voor decoratie of werk-? Op aanwijzing van de aanwezigen blijken we hier de loketten van rechts naar links af te moeten. De man en de vrouw achter balie 1 lachen ons na ons “Bon dia” stralend toe en de riedel vanuit welk land we komen, waar we naar toe gaan en dergelijke begint. De man kijkt ons paspoort op zijn gemak door en na een onverwacht barse: “jullie hebben een visum nodig” en onze reactie: ” ja, dat weten we, maar die kunnen we hier toch kopen?” bindt de douaneman in en loopt hij het kantoortje naast de balie in. Door de openstaande deur spoort hij duidelijk iemand aan om naar de balie te komen en vertelt ons dat we door de lady zullen worden geholpen. De volgende 15 minuten worden we vriendelijk doch afwezig op de foto gezet, onze vingerafdruk gescand en krijgen we na betaling ons visum in onze paspoorten geplakt! De dame kan haar ogen nauwelijks van de soap op de tv in het kantoortje ernaast kan losweken. “Wie haalt dan ook in zijn hoofd om om 9 uur ’s ochtends een visum nodig te hebben????!!!!” zien we haar denken.
De volgende stap is het registreren van Ivy en -belangrijk voor ons – het invullen van het Carnet. Daardoor zijn we – als we hierna naar Botswana en Namibie reizen – in ieder geval de SACU uit geweest. Ook helpt de douaneman ons vlot en vriendelijk, slechts af en toe afgeleid door zijn collega op een meter achter hem die doorgaat met het volgen van de Amerikaanse film op de laptop. Lichtelijk verbaasd en trots op onszelf over hoe snel en, zonder strubbelingen, we deze grenspost hebben doorstaan, lopen we naar buiten om in te stappen. Maar dan: een man in uniform geeft op barse toon te kennen onze auto te willen inspecteren….. hij vraagt ons het hemd van het lijf! Bert heeft zich goed in gelezen in de do’s en don’ts en staat hem vriendelijk te woord en met meer geluk dan wijsheid ziet de man in uniform onze volle jerrycans op het dak door de vingers! Pfff… maar dan wil hij in de unit kijken….. Bert verzint ter plekke een nieuwe huisregel; namelijk dat we geen schoenen binnen dragen, omdat we er ook in wonen. Na wat gesputter geeft de man in uniform zijn akkoord en mogen we dan toch eindelijk weg! Bij de slagboom wordt ons gevraagd naar het papier van de Road tax??? Blijkbaar hebben we die nog niet betaald en had ons niemand ook verteld dat we nog naar zijn kantoor moesten… Na duizend verontschuldigingen in handen en voeten Engels en Portugees betalen we braaf de R 1.100 en drukt de man achter het bureau ons op het hart dat we 1 exemplaar moeten afgeven bij de weegbrug – waar die dan ook mag zijn – en 1 altijd moeten bewaren voor de politie. Zeker na het Mkuze-incident nemen we een dergelijke aanwijzing uiterst serieus en gaat ook deze in de “bij de hand hebben in geval van police stop” – map.
Van het open gaan van de slagboom tot aan onze eindstop in Maputo is het duidelijk dat Mozambique vele malen armer is dan de landen die we tot nu toe hebben doorkruist. Vervallen en leegstaande Zuid-Europees aandoende villa’s in de dorpen langs de weg worden gebruikt als afdak om koopwaar – meestal kleding of groenten en fruit – onder uit te stallen. Daarachter en buiten de dorpen zien we veel rieten hutjes die dienen als woonruimte. Ook komen we beduidend minder auto’s op de weg tegen, alleen af en toe een mega Amerikaanse truck, leeg of overbeladen met het een of ander. Van de meeste mensen die langs de weg lopen – op weg naar? – verandert het gezicht van initiële verwondering in een stralende lach en worden we getrakteerd op een enthousiast uitroep of zwaai als we langs rijden! De sfeer voelt hier direct anders
Op de weg naar Maputo krijgen we 3 keer te maken met de beruchte police stops; meestal aan de kant van de weg een politie-auto onder een boom en een paar politie-agenten in blauw-wit uniform die auto’s aan weerszijden staande houden. De eerste vraagt letterlijk al onze papieren op, die Bert allemaal uit onze”bij de hand hebben in geval van police stop” – map vist en ik hem overhandig met mijn onschuldigste glimlach! Ik zie hem steeds te denken…… en ja hoor; daar is het moment waar Bert en ik ons op hebben voorbereid: ” I must give you at least 1 fine for the customs paper” . Mijn uiterst onschuldig en verbaasd klinkende “Why?” is eruit, voor ik er erg in heb – stiekem ben ik een fractie van een seconde best trots op mijn onbekende acteertalent – . Hij begint een betoog dat ik alleen Maputo heb ingevuld als bestemming -hij had mij eerder slinks ontfutseld dat we mogelijk tot Inhambane zouden willen gaan – en dat reden is voor een boete. Vriendelijk naïef houd ik vol dat dit toch echt door zijn collega bij de douane zo is ingevuld en dat we daar hetzelfde hebben verteld. Uiteindelijk geeft hij het op en mogen we doorrijden!!!!!! YEAH! One down, more to come! Nummer 2 attendeert ons op de afwezigheid van veiligheidsgordels – “die zijn niet nodig in deze auto, meneer agent!” GLIMLACH-, nummer 3 leren we dat in Nederland het bewijs van registratie – in Zuid-Afrika door middel van een ronde sticker op de voorruit – op ons nummerbord staat, GLIMLACH, en dus is de eerste dag in Mozambique voor ons um Bom Dia!